Zowel Angélique als ondergetekende zijn opgegroeid met één of meerdere honden. Het is dus niet verwonderlijk dat wij alletwee graag wat van die viervoeters om ons heen hebben. En dat dit gelukt is kunt u hieronder lezen.

Toen wij gingen samenwonen hadden wij al snel een hond. Dit was onze Sanne, een Bobtail. Om deze dame gezelschap te geven togen wij naar het regionale asiel en vonden daar Layka. Layka was een niet helemaal raszuivere Duitse herder. Tussen die twee honden was werkelijk vanaf het begin een klik. Die twee deden echt alles samen. Maar zoals aan alles kwam ook aan het leven van deze twee een einde. Na bijna 14 jaar van dit komische koppel te hebben genoten moesten wij afscheid nemen. Eerst van Layka maar al snel volgde ook Sanne. Nadat Layka was overleden vonden wij Dribbel In het asiel. Dribbel is een Jack Russel Terriër die toen ter tijd op ongeveer 2 jaar werd geschat. Omdat wij op dat moment ook al twee kleine kindjes hadden durfden wij het niet aan om nog een keer een herder of andere grote hond uit het asiel te nemen. Dit kwam ondermeer ook door het aanbod van honden op dat moment.

Nu was het Angélique die altijd al een zwak had gehad voor de (langharige) Duitse Herder en het was dus ook zij die met informatie over de Oudduitse Herdershond op de proppen kwam.

Wij op zoek gegaan naar een (aankomend) nest wat wij vonden, net over de Nederlands/Duitse grens bij Coevorden. In de kennel van ’t Olde Salland vonden wij Senna. Wat wij zo leuk vonden aan deze pup was dat niet alleen wij Senna, die op dat moment nog Dream heette, maar Senna ook ons (lees Angélique) vond. Ze ging namelijk steeds bij Angélique liggen of aandacht vragen.

Enfin, wij het hondje meegenomen waarna zij, onder hoede van Dribbel, opgroeide. Senna bleek een goede keuze te zijn. Ze is trouw, heel geduldig. ( vooral met de baas als die haar weer eens niet snapt) en zeer pienter. Daarnaast is ze ook zeer behulpzaam. Senna is nooit te beroerd om iets voor het vrouwtje op te rapen. Vooral lege frisdrankflessen doen het heel goed bij haar. Dat ze daarvoor een koekje krijg ziet ze echt als bijzaak. Maar goed, zo’n leuk teefje hebben is één ding, een nestje van zo’n leuk teefje een heel ander. Enfin, Rob omgekletst en op zoek gegaan naar een leuke reu. Die werd gevonden in Mac. En toen na een paar weekjes afwachten de zeven pupjes ter wereld kwamen was de pret niet meer te drukken. De kinderen waren niet bij de nieuwe huisgenootjes weg te slaan en die op hun beurt niet van Dribbel af te trekken. De eerste paar weken vond deze dat best. Hij was tenslotte toch groter. Kun je zijn frustratie voorstellen toen dat “grut” hem na die paar weken letterlijk en figuurlijk boven zijn pet groeide. En tot overmaat van ramp meende de baas en het vrouwtje ook nog dat ze één van die zwarte monsters moesten houden. Aydin had haar intreden in zijn leven gedaan maar, in tegenstelling tot het andere tuig wat zo vriendelijk was om een andere baas te zoeken, bleef deze wildebras hier wonen.. Uiteindelijk is het toch allemaal goed gekomen. Als Aydin hem, Dribbel, weer eens op de huid denkt te moeten gaan zitten, dan kruipt hij toch gewoon onder een laag meubelstuk of de trailer.

We hebben hem nog maar niet verteld dat Senna in december 2011 haar tweede nestje verwacht. Voor dit nestje vonden wij een hele mooie reu in Brandwijk. Eamon is een krachtige reu die, zoals tijdens zijn laatste show werd gezegd, alles had wat een Oudduitse Herdershond in zich moest hebben. Sterker nog, de jury zei dat men in het verleden Eamon als voorbeeld had genomen en aan de hand van zijn uiterlijk en karakter, de rasstandaard had beschreven!!

Of wij ook uit dit nestje een pupje gaan houden………………….(een reu)

En weer heb ik het onderspit moeten delven. Zo u verder op op de site kunt lezen is het B-nestje zelfs al uitgevlogen. En wat heb ik eraan overgehouden? Lees dat zelf maar, het is in ieder geval (tot genoegen van Dribbel) geen reu.